Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη-Πατριάρχη Αντιοχείας στην Σχολή της Χάλκης (ΦΩΤΟ)

Κωνσταντινούπολη, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα

Την Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στους κήπους της οποίας στέκει σιωπηλή, από το 1971,η  Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, επισκέφθηκαν το περασμένο Σάββατο ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Πατριάρχης Αντιοχείας.

Στην είσοδο της Σχολής τους υποδέχθηκαν ο   Μητροπολίτης Γέρων Δέρκων Απόστολος, Πρόεδρος της Εφορείας, μετά των μελών αυτής, και ο Μητροπολίτης Προύσης  Ελπιδοφόρος, Ηγούμενος της Ι. Μονής.







Στην αίθουσα τελετών ο Μητροπολίτης Προύσης προσφώνησε τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Αντιοχείας ο οποίος αντιφώνησε καταλλήλως. Επίσης, μίλησαν ο Άρχων Πρωτέκδικος της Αγίας του Χριστού Μ. Εκκλησίας Οδυσσέας Σασαγιάννης, Προέδρος της Αδελφότητος Οφφικιάλων «Παναγία η Παμμακάριστος», και ο Άρχων Προστάτης των Γραμμάτων και εκ των αποφοίτων της Χάλκης, Βασίλειος Δήμου, για την παράδοση και το ήθος της ιστορικής Σχολής.

Αμέσως μετά μίλησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης.




Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Μακαριώτατε  Αδελφέ και συλλειτουργέ εν Χριστώ Πατριάρχα Αντιοχείας κύριε Ιωάννη,

Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες της εν Αθήναις εδρευούσης Αδελφότητος οφφικιάλων του Οικουμενικού Πατριαρχείου " Παναγία η Παμμακάριστος" ,

Αδελφοί και τέκνα εν τω Αναστάντι Κυρίω,

Χριστός Ανέστη!

 Αληθώς  "νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια" , διότι εορτάζομεν " πάσα η κτίσις την έγερσιν Χριστού του Θεού", και η χαρά ημών πάντων, παρά τους πειρασμούς και τας θλίψεις τας μαστιζούσας τον κόσμον και τον άνθρωπον, είναι ασφαλώς πεπληρωμένη. 

Άλλωστε, εν τη αγάπη, τη "πλήρει χάριτος και αληθείας" της Αναστάσεως του Χριστού, δεν πορευόμεθα ανά τους αιώνας ως Ορθόδοξος Εκκλησία απανταχού της οικουμένης την στρατείαν επί της γης, υπερβαίνοντες τους παντοειδείς σταυρούς και αποβλέποντες εις την εν ουρανοίς ανάπαυσιν και δόξαν; Και " ιδού έτι ζώμεν". 

Μακαριώτατε,

 Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και η ημετέρα Μετριότης, βαθέως εκτιμώσα τον χριστοειδή χαρακτήρα της προσωπικότητος, την ανεπιτήδευτον ευλάβειαν, την εκκλησιαστικότητα και γενναιότητα του φρονήματος, το ασκητικόν του βίου και την ειλικρίνειαν των λόγων και ενεργειών μέχρι τούδε της Υμετέρας Μακαριότητος, αποβλέπομεν προς Αυτήν ως ένα πολυτιμότατον συνεργόν εις το έργον εις ο εκλήθημεν παρά Κυρίου να επιτελέσωμεν οι κληθέντες "επί της θείας φυλακής" και των επάλξεων, εν τη βεβαιότητι πάντοτε: "σωτηρία τω κόσμω εγένετο, ότι Ανέστη Χριστός ως παντοδύναμος". 

Σας διαβεβαιούμεθα δε, ότι εις το ιδιαιτέρως δύσκολον Πατριαρχικόν Σας λειτούργημα, κατά τους δισέκτους τούτους χρόνους, θα έχητε πάντοτε την Μεγάλην Εκκλησίαν οφειλετικόν συμπορευτήν εν ελπίδι, εν προσδοκία, εν πίστει, εν αγάπη, ως άλλωστε η μακραίων παράδοσις αδελφικών σχέσεων και αλληλοϋποστηρίξεως των Πατριαρχείων μας επιβάλλει. Και τούτο μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι της "νεοποιήσεως των γηγενών" και άχρι "δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβληθή και αφθαρτισθή θεοπρεπέστατα και απαθανατισθή το πρόσλημμα".

* *

 Μακαριώτατε αδελφέ,

 Ευρισκόμεθα εις τον λόφον τούτον της Ελπίδος της ερατεινής Χαλκης των Πριγκηποννήσων του Βυζαντίου. 

Ελπις  και  Χαλκη  εν τη συνειδήσει του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά την τελευταίαν τεσσαρακονταετίαν και πλέον έχουν ταυτισθή. Αι συμβολαί, αι προσπάθειαι, οι λόγοι "τας οράσεις πληθύνουν" χωρίς "να διατρανώνωνται τα κρύφια" και "σινδών και τάφος υπεμφαίνουσι το συνόν μυστήριον" της προσδοκωμένης  ελπιδος της εν τη ιστορική  νήσω ταύτη, εν γνώσει και πίστει, ότι Αναστάς ο Κυριος "πύλας χαλκας  συνέτριψε".

 Η Εκκλησία η εν Αντιοχεία, η εν Κωνσταντινουπόλει, και η  απανταχού της γης παροικούσα, συνεχίζει ταπεινουμένη την σωστικήν πορείαν και την διακονίαν των όσων αυτοθελήτως εκζητούν την Χαριν του Κυρίου επ  ελπίδι πάντοτε, ήτις "ου καταισχύνει". Ημείς, οι ταπεινοί διάκονοι αυτής, συνταπεινούμενοι  συνεχίζομεν "εν πνεύματι και αληθεία", ουχί λόγοις και εορταίς και επιτηδεύμασι, την εκδαπάνησίν μας, "αφορώντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν και τελειωτήν" (Εβρ. ιβ ,2), τον Εσταυρωμένον και Αναστάντα Ιησούν Χριστόν.

* *

Έχομεν την χαράν ταύτην ημών πλήρη σήμερον, κατά το ανθρωπίνως εφικτόν βεβαίως, διότι έχομεν μαζί μας και τα ευλογημένα τέκνα της Μητρός Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, τους τιμητικώς συνοδεύοντας σήμερον αμφοτέρους ημάς εις το προσκύνημα τούτο εις την  Ελπιδα  και την  Χαλκην  οφφικιάλους της Αδελφότητος "Παναγία η Παμμακάριστος", της εχούσης την έδραν αυτής εις το κλεινόν άστυ των Αθηνών.

 Μετ  ιδιαζούσης πασχαλίου χαράς και αναστασίμου ευφροσύνης, ευρισκόμεθα άπαντες ημείς εις τον "προσδοκώντα ανάστασιν"  θεολογιας  και  δικαιου  χώρον  της εν τη Ιερά ταύτη Μονή της Παναγίας Τριάδος αποτεθησαυρισμένης  αληθειας,  απευθύνοντες προς εαυτούς και αλλήλους και προς την συναγαλλομένην κτίσιν άπασαν τον πανηγυρικόν χαιρετισμόν της πίστεώς μας "Χριστός Ανέστη", τον οποίον η Ιερά Θεολογική Σχολή της Χαλκης ως πεμπτουσίαν ζωής, υπαρξιακήν αναφοράν και γλυκασμόν αναψυχής εις την δολιχοειδή εκτύλιξιν της επί αιώνα και πλέον παγκοίνου έμπνου καρποφορίας ιστορίας, και από 40ετιας σιωπηλής δραστηριότητος αυτής, εμπειρικώς εγνώρισεν ως διηνεκώς αναπηγάζουσαν εκ του Σταυρού και του Ταφου. 

 Σας υποδεχόμεθα, Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες, η αυτού Μακαριότης, ο αδελφός Πατριάρχης Αντιοχείας κύριος Ιωάννης, και ημείς προσωπικώς, με πολλήν αγάπην και στοργήν, εις την μωλωπισμένην και αείποτε θεραπευομένην Σχολήν μας, την εκ των ήλων πολυηκισμένην και δια της Θείας Χαριτος ακεραιουμένην. 

 Γνωρίζομεν την πηγαίαν και ανυπόκριτον αγάπην και  αφοσίωσιν, την οποίαν σεις οι οφφικιάλοι, τα πεφιλημένα  τέκνα της Μητρός Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, ως συνοδοιπόροι εις την σταυρικήν της πορείαν, επιδεικνύετε προς αυτήν, εις την οποίαν επί αιώνας υποστασιάζεται το πολύπαθον Γενος των Ορθοδόξων, αλλά και υπερφυλετικώς αισθητοποιείται η ενοποιός δύναμις της Πεντηκοστής -εφοίτων ενταύθα ιεροσπουδασταί και εκ της Υμετέρας Εκκλησίας της Αντιοχείας, Μακαριώτατε Αδελφέ, αναδειχθέντες μάλιστα και ιεροί προκάτοχοι Υμών- και δι  αυτής της δυνάμεως της Πεντηκοστής δίδεται εν αληθεία και αγάπη η μαρτυρία της σωτηρίου πίστεώς μας εις τον πολυτάραχον σύγχρονον κόσμον. 

 Λαμβάνομεν και ημείς προσωπικώς δύναμιν και ενίσχυσιν εκ της παρουσίας της Μακαριότητός Σας και όλων σας ενταύθα και ανανεούμεν τα αποθέματα της υπομονής, ρωννύομεν τον ένθεον ζήλον, τροφοδοτούμεν την παραγωγικήν έμπνευσιν και την εξακτινούμεν εμπράκτως  εις την οικουμένην. 

Και σεις, ιδιαιτέρως, τέκνα εν Κυρίω,  Εντιμολογιώτατοι Άρχοντες, αναβαπτίζεσθε εκάστοτε κατά το ετήσιον προσκύνημά σας εις την ζείδωρον κολυμβήθραν των ιερών και οσίων της πίστεώς μας και αισθάνεσθε το ανύστακτον ενδιαφέρον δια την οικουμένην, το οποίον "εν κόπω και μόχθω και κινδύνοις πολλοίς" επέδειξαν ανά τους αιώνας οι εν ουρανίοις θαλάμοις σκηνούντες αείμνηστοι προκάτοχοι ημών. Το έργον τούτο προσπαθούμεν σήμερον να διακονήσωμεν και ημείς, με τας ασθενείς μας δυνάμεις, εκ της προκεχωρημένης ταύτης επάλξεως της Ορθοδοξίας και του Γενους, πεποιθότες ότι "η δύναμις ημών εν ασθενεία τελειούται". Η κάθε νομιζομένη, άλλωστε,  ανθρωπίνη δύναμις και εξουσία είναι καταδικασμέναι εις "ασθένειαν" και "αφάνειαν" και "ταφήν", καθότι δύναμις πηλίνη, μόνον χρεος και ευθύνην και αποστολήν έχει την δοξολογίαν και την ανύμνησιν "πίστει της ουσιώδους αγαθότητος" του επαγγελλομένου "μεθ  ημών έσεσθαι μέχρι τερμάτων αιώνος" Αναστάντος εκ νεκρών παντοδυνάμου Κυρίου, δια τας δωρεας της αγαθότητος Αυτού.

Ζη η Πολις. Ζη  η Αντιόχεια. Ζη  η Εκκλησία. Ζουν και υπάρχουν δια να παρέχουν την εσωτερικήν ελευθερίαν και δια να χαλυβδώνουν την πνευματικήν άμυναν όλων μας. Ζη το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και συνεχώς αναμένει όλους όσους βιοτεύουν με τον ιδικόν του  παλμόν, με τους συντονίζοντας τον σφυγμόν της καρδίας των προς τον ιδικόν του ρυθμόν. Ζη και καλεί πάντας εις την "προς Εμμαούς" αποκαλυπτικήν συμπόρευσιν, μέχρι της προσκλήσεως και της "κεκλεισμένων των θυρών" εμφανίσεως του αναστημένου Κυρίου "κλώντος τον άρτον", τον Οποίον, μη γνωσθέντα, "ελθε και μείνον μεθ  ημών ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα", εκάλεσαν οι Θείοι Απόστολοι.

 Ευλογούντες υμάς, αγαπητοί άρχοντες και τέκνα, ο ιερός επισκέπτης της Μητρός Εκκλησίας αδελφός Πατριάρχης Αντιοχείας και η ημετέρα Μετριότης δια του ως "ευ παρέστητε" εις τους χώρους τούτους της προσευχής, της ασκήσεως, της μαρτυρίας, της προσδοκίας και της ελπίδος, πατρικώς ευχόμεθα όπως ο εν τω φρέατι την Σαμαρείτιδα εις καινήν ζωήν καλέσας φιλάνθρωπος Δεσπότης Χριστός, "εξ Ου πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον", εγκαινίζη και αφθαρτοποιή την ζωήν σας και κατευθύνη τα διαβήματά σας  πάντοτε εις παν έργον θεοφιλές και θείας δόξης άξιον. 

Μακαριώτατε,

Ευρισκόμενοι σήμερον ενταύθα, εις την Χαλκην, εν προσευχητική κοινωνία "εν τω φωτί της Αναστάσεως", "ου βλεφάροις ιδόντες αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες" τρανώς ακούομεν "Χριστόν, Χαίρετε φάσκοντα". 

Ο της ενταύθα Σχολης  "φθόγγος εξήλθεν εις πάσαν την γην και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτής" (πρβλ. Ψαλμ.18,5). Νυν προς στιγμήν σιγά, αλλά ασφαλώς "ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών".

Εις την Ιεράν ταύτην Μονήν αενάως η κτίσις, αι γενεαί των προαπελθόντων πατέρων ημών αναμέλπουν ουχί "εξόδιον και επιτάφιον ύμνον", αλλά "αναστάσιμον παιάνα"  ελπιδος. Εν δεητική πάντοτε συμπαντική σιγή και προσδοκία, ουχί λόγοις και επιδείξεσι και ανθρωπίνη εκκωφαντική προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων -"καιρός παντι πράγματι• καιρός του λαλείν και καιρός του σιγάν"- και, προσθέτομεν, και "καιρός του ενεργείν", εν αμαράντω συνέσει και πολιά συνεπεία, έχομεν δια το μέλλον της Σχολής βεβαίαν την πεποίθησιν ότι ο "καιρούς και χρόνους εν τη ιδία εξουσία" θέμενος Αναστάς Κυριος θα οικονομήση το πρέπον, το δέον, το δίκαιον. Ημείς πάντως "ου την εξ ανθρώπων αναμένομεν βοήθειαν, αλλά μόνον το πλούσιον Αυτού Έλεος".

Εις την Χαλκην, Μακαριώτατε Αδελφέ και Φιλοι και Τεκνα, "ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα και νυξ νυκτί αναγγέλλει γνώσιν" (Ψαλμ. 18,3). Και προσδοκώμεν τα άψυχα και τα έμψυχα, "ευλογίας χρηστότητος" και "στέφανον εκ λίθου τιμίου" και "μεγαλοπρέπειαν" επί την συγκεκριμένην  Ελπιδα  ημών.

Σημερον, λοιπόν, "σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία και στήτω μετά φόβου και τρόμου και μηδέν γήϊνον εν αυτή λογιζέσθω• ο γαρ βασιλεύς των βασιλευόντων και Κυριος των κυριευόντων" σφαγιασθείς ανέστη εκ νεκρών και ευρίσκεται εν τω μέσω ημών όλων και δια της Υμετέρας, Μακαριώτατε, παρουσίας και όλων σας. 

Λοιπόν, δεήθητε, Μακαριώτατε Αδελφέ, ίνα διαλυομένων "της σκοτίας", των λόγων, των υποσχέσεων και των διακηρύξεων επισήμων και ανεπισήμων, υπευθύνων και ανευθύνων, και η περίπυστος Χαλκίτις των Θεολόγων Σχολή "φθάση εις ημέραν" και ίδη την ιδικήν της ανάστασιν.

Χριστός Ανέστη και ως ευ παρέστητε, Αγιώτατε και Μακαριώτατε αδελφέ Πατριάρχα Αντιοχείας κύριε Ιωάννη,  εις τας αυλάς ταύτας της Χαριτος, της Ελπίδος, του Ελέους, θείων δωρημάτων τα οποία προσκαρτερούμεν να αποκτήσωμεν τη ευσπλαγχνία και τη φιλανθρωπία του υπέρ ημών παθόντος και Αναστάντος Χριστού. Αμήν.

Προσφώνηση του Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρου, Ηγουμένου της Ι. Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης 

Παναγιώτατε πάτερ και Δέσποτα,

Μακαριώτατε και Θειότατε Πατριάρχα Αντιοχείας κ. κ. Ιωάννη μετά της εκλεκτής συνοδείας Υμών,

Σεβασμιώτατοι, Πρόεδρε και μέλη της σεβαστής Εφορείας της Ι. ταύτης Μονής,

Εντιμολογιώτατοι Πρόεδρε, Γενικέ Γραμματεύ και μέλη της Αδελφότητος Οφφικιάλων «Παναγία η Παμμακάριστος»,

Εντιμότατε εκπρόσωπε του ενταύθα Γενικού Προξενείου της Ελλάδος,

Πατέρες και αδελφοί,

κυρίαι και κύριοι,

Χριστός Ανέστη !

Il Mesih kam !

Ο παραδοσιακώς καθιερωθείς ούτος χαιρετισμός των χριστιανών ορθοδόξων κατά την περίοδον ταύτην δεν είναι απλή επανάληψις της αναγγελίας της εκ νεκρών εγέρσεως του Κυρίου, αλλά παιάν νικητήριος κατά του θανάτου, πνοή βιαία ζωηφόρος, διαλύουσα το ζοφώδες σκότος του Άδου, έκφρασις χαράς μεγάλης, ομοίας προς εκείνην ην έσχε η μακαρία Ελένη ότε εύρε τον Τίμιον Σταυρόν.

Τοιαύτη είναι η χαρά πάντων ημών των ελαχίστων των διακονούντων εν τη Ιερά ταύτη Μονή και Σχολή, διότι ο πατήρ και Αυθέντης ημών, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος ήλθε και πάλιν εις τα ίδια, εις τον οίκον Αυτού, έχων ως συνοδοιπόρον τον εκλεκτόν και υψηλόν Επισκέπτην κατά τας ημέρας ταύτας της Μητρός Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, την Αυτού Θειοτάτην Μακαριότητα, τον Πατριάρχην της Θεουπόλεως Μεγάλης Αντιοχείας και πάσης Ανατολής, των «Συριάδων Αθηνών», ως προσφυώς απεκλήθη, της πύλης ταύτης αλλά και του προπυργίου τούτου της Ορθοδοξίας εν τω αλλοδόξω αραβικώ πελάγει.

Τα μοναστικά περιβάλλοντα δεν είναι άγνωστα τη Υμετέρα Μακαριότητι, διότι ουχί απλώς αγαπάτε τον μοναχικόν βίον, αλλ’ ηγωνίσθητε επί σειράν ετών τον αγώνα τον ασκητικόν τον καλόν και ως μοναχός εν Αγίω Όρει, ένθα ελάβετε το σχήμα, αλλά και εν Συρία, ως Ηγούμενος Πατριαρχικών Μονών. Τον θείον αυτόν έρωτα δια την κατά Χριστόν άσκησιν μετεδώκατε και εις άλλους πολλούς ευέλπιδας και φιλοχρήστους νέους, συγκροτήσαντας περί Υμάς υποδειγματικήν αδελφότητα και εκλεκτήν συνοδείαν, τα μέλη της οποίας στελεχώνουν ήδη επαξίως την διοίκησιν της Εκκλησίας Αντιοχείας, της έδρας του ρωμαίου «Κόμητος» της βυζαντινής διοικήσεως της «Ανατολής».

Και εν τη εννοία ταύτη συνεχίζετε την παράδοσιν του σπουδαίου μοναχισμού της ιστορικής Συρίας, η οποία τόσους οσίους, πατέρας, αγίους και μάρτυρας εχάρισεν εις την Εκκλησίαν, ώστε ο ομώνυμος και ομοπάτριος Υμίν Χρυσόστομος να αναφωνήση «τοιούτοι την Αντιοχέων πόλιν οικούσι μοναχοί, ως αποστολικήν επιδείξασθαι παρρησίαν».

Ο αντιοχεύς άγιος προκάτοχος της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος δεν αποτελεί τον μόνον η και αρχαιότερον σύνδεσμον μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Αντιοχείας.

Όπως, Παναγιώτατε, εσημειώσατε χαιρετίζων την ειδικήν έκτακτον συνεδρίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αντιοχείας τον Μάϊον του έτους 1993:

«... η καθ’ ημάς Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως επί τοσούτοις και τοιούτοις σεμνύνεται δεσμοίς μετά της Εκκλησίας Αντιοχείας από των πρώτων ήδη χρόνων του Χριστιανισμού».

Χαρακτηριστική είναι η «πλήρης χάριτος» (ως την ονομάζει ο Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος) ιδιόχειρος λακωνική επιστολή του εν αγίοις Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Φωτίου του Μεγάλου (του και ιδρυτού της Μονής ημών) προς τον Ευστάθιον Αντιοχείας:

«Της οδού το μήκος και των εχθρών ο φόβος λακωνίζειν ημίν υποτίθεται∙ και ει γε αλλήλους συνέκειτο και σκυτάλαι αν την επιστολήν διεκόμιζον. Φασίν ουν σου την ιερατικήν τελειότητα εράν τε ημών και ιδείν εφίεσθαι∙ και ημείς δε, ίσθι, ως ουδέν έλαττον (τι γαρ χρη νυνί διαφιλονικείν) ως παρά πολύ πλέον, κατά τον θείον τούτον έρωτα διακείμεθα. Ει ουν τοις λόγοις και αλήθεια επικάθηται, το κωλύον ουδέν τους αλλήλων εραστάς έργω τε τον πόθον παραστήσαι και αλλήλοις εμφανισθήναι και της αυτόθεν αναφυομένης κοινής ωφελείας κατεντρυφήσαι. Οδός γαρ και το μήκος, οις ο της αγάπης έρως διεπτέρωται, καν δυσχερέστατα είη, ράστα και κούφως διαπεραίνεται. Τα δε άλλα, Πατέρων και αδελφών άριστε, έρρωσο, ειδώς απεκδεχομένους ημάς την σην παρουσίαν και το διακαές του πόθου, τη ελπίδι της επιτυχίας αναψύχοντας. Έρρωσο».

Και ήδη ο λόγος περί των δεσμών της καθ’ ημάς Ιεράς Μονής και Σχολής προς το παλαίφατον Πατριαρχείον της Αντιοχείας, χρονολογουμένων ήδη, ως εφάνη, από της εποχής του ιδρυτού αυτής Μ. Φωτίου, αλληλογραφούντος μετά τοιαύτης οικειότητος και βαθείας αδελφικής αγάπης και στοργής μετά του Πατριάρχου Αντιοχείας Ευσταθίου.

Σειρά όλη κληρικών και λαϊκών, προερχομένων εκ του κλίματος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Αντιοχείας, εφοίτησεν εις την καθ’ ημάς Ιεράν Θεολογικήν Σχολήν.

Ενδεικτικώς αναφέρονται οι εξ αυτών αναρρηθέντες εις τον Θρόνον της Αντιοχείας:

Αλέξανδρος ο Γ’ (1931-1958),

Θεοδόσιος ο ΣΤ’ (1958-1970), και

Ηλίας ο Δ’ (1970-1979),

ενώ άλλοι προήχθησαν εις τον αρχιερατικόν βαθμόν η και υπηρέτησαν ως κληρικοί η λαϊκοί θεολόγοι.

Κατά τους νεωτέρους χρόνους, εις την Θεολογικήν Σχολήν του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού εν Μπαλαμάντ Τριπόλεως Λιβάνου εδίδαξεν επί επτά συναπτά έτη ως εκπισκέπτης Καθηγητής ο ημέτερος Εντιμολ. κ. Βασίλειος Σταυρίδης, αποτελών, ούτως, ακαδημαϊκήν γέφυραν μεταξύ των δύο Σχολών.

Η ελαχιστότης μου ενώ δεν έσχον, δια τους γνωστούς λόγους, την ευλογίαν να φοιτήσω εις την παρούσαν Σχολήν, ηυτύχισα, κατόπιν πατρικής μερίμνης της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος και χάρις εις την ευγενή και πρόφρονα ανταπόκρισιν του μακαριστού προκατόχου της Υμετέρας Μακαριότητος Πατριάρχου κυρού Ιγνατίου, να σπουδάσω επί εν ακαδημαϊκόν έτος τὴν αραβικήν γλώσσαν εν Μπαλαμάντ.

Είμαι δε βέβαιος, ότι επαναλειτουργούσης της ημετέρας Σχολής, θα γραφούν νέαι λαμπρότεραι σελίδες εις τας σχέσεις των δύο αδελφών Πατριαρχείων, πρωταγωνιστούντων της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής καὶ της Υμετέρας Θειοτάτης Μακαριότητος.

Η Εκκλησία της Αντιοχείας, όμως, διέρχεται ημέρας δεινής δοκιμασίας. Η ένδοξος Αντιόχεια, ως η Πόλις του Κωνσταντίνου, γνωρίζει και την δόξαν και τον πόνον. Υπομιμνήσκεται ότι το διάταγμα ανακηρύξεως του Ιουλίου Καίσαρος ως αυτοκράτορος, ως τούτο ανεγνώσθη εν Αντιοχεία, αρχίζει δια των εξής:

«Εν Αντιοχεία τη μητροπόλει, ιερά και ασύλω, και αυτονόμω και αρχούση και προκαθημένη της Ανατολής, Ιούλιος Γάϊος Καίσαρ...» κλπ.

Ολίγον αργότερον, επί βασιλείας του Μ. Θεοδοσίου, ότε εσημειώθη εν Αντιοχεία στάσις κατά του Αυτοκράτορος και επικρεμάτο εις την πόλιν ο φόβος του θανάτου, οι άνθρωποι, λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, περιεφέροντο «ως έμψυχοι νεκροί». Και συνεχίζει διερωτώμενος:

«Τι είπω και τι λαλήσω;

δακρύων ο παρών καιρός, ουχί ρημάτων∙

θρήνων, ουχί λόγων∙

ευχής, ου δημηγορίας...

Τις ημάς εβάσκανεν αγαπητοί;

Τις ημίν εφθόνησεν;

Πόθεν η τοσαύτη γέγονε μεταβολή;

Ουδέν της πόλεως της ημετέρας σεμνώτερον ην, ουδέν γέγονεν ελεεινότερον νῦν», καταλήγει ο αυτός πατήρ.

Αι ιστορικαί μεταπτώσεις, τας οποίας επιτρέπει ο Κύριος, κρίμασιν οις Εκείνος οίδεν, από δόξης εις ατιμίαν, από ευδαιμονίας εις βασάνους, αλλά και τανάπαλιν, αποτελούν προσθέτους κοινάς εμπειρίας των δύο Εκκλησιών Κωνσταντινουπόλεως και Αντιοχείας. Ἡ κοινή όμως αδελφική αμοιβαία αγάπη, γεννά αισθήματα συμπαθείας και συμπαραστάσεως προς το δεινώς δοκιμαζόμενον και σπαρασσόμενον από τον πόλεμον προσφιλές ποίμνιον της Εκκλησίας Αντιοχείας. Έτι δε πλέον, εστέ βέβαιος, Μακαριώτατε, ότι θερμαί αναπέμπονται δεήσεις υπέρ της λυτρώσεως του αυταδέλφου Υμών Σεβ. Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου, ως και του συναπαχθέντος αυτώ Μητροπολίτου κ. Ιωάννου. Εν τω προσώπω αυτών βλέπομεν διωκόμενον το χριστιανικόν ποίμνιον. Αι ρίζαι, όμως, του Χριστιανισμού εν τε τη Κωνσταντινουπόλει και εν Συρία και Παλαιστίνη και εν όλη τη καθ’ ημάς Ανατολή είναι τόσον βαθείαι, ώστε πάντοτε αναβλαστάνουν και ανθηφορούν αντλούσαι δύναμιν εκ της αναστάσεως του Κυρίου.

Και ήδη ο λόγος στρέφεται προς τους Ἄρχοντας της Μεγάλης Εκκλησίας, τους γενναίους αυτούς συγκυρηναίους του Πατριάρχου του Γένους, τους θαραλλέους παλαιστάς του καθ’ ημέραν βίου, τους προθύμους κήρυκας της αναστάσεως.

Όταν, Παναγιώτατε, προ εικοσαετίας και πλέον, τὸν Μάϊον του έτους 1992, απηυθύνθητε προς τους εκτός της αμερικανικής ηπείρου Άρχοντας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είπατε τα εξής:

«Η Εκκλησία... ανέκαθεν είχεν εις την ιεράν διακονίαν αυτής και λαϊκούς αξιωματούχους, αποτελούντας εν είδος επιτελείου αυτής, προς τελειοτέραν εκπλήρωσιν της σωτηριώδους αποστολής αυτής εν τω κόσμω.

Αποφάσει της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου, οι λοιποί Άρχοντες του Πατριαρχείου ημών, οἱ απανταχού της γης, πλην της Αμερικής, συνέστησαν Αδελφότητα με έδραν τας Αθήνας, υπό την επωνυμίαν ‘Παναγία η Παμμακάριστος’».

Και διηρωτήθητε τότε, Παναγιώτατε:

«Και ποίον όνομα ωραιότερον, συγκινητικότερον, ιερώτερον θα ήτο δυνατόν να δοθή εις την Αδελφότητά σας, αγαπητοί Άρχοντες;».

Και κατελήξατε:

«Συνοδικώς, επίσης, απεφασίσθη όπως τα δυνάμενα εκ των μελών της νέας Αδελφότητος των οφφικιάλων ημών επισκέπτωνται προσκυνηματικώς το Φανάριον και εκκλησιάζωνται εν τω Πανσέπτω Πατριαρχικώ Ναώ κατ’ έτος την Κυριακήν της Σαμαρείτιδος».

Εις επιπλέον οραματισμός της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος υλοποιούμενος ήδη επί εικοσαετίαν και πλέον, απεδείχθη λυσιτελής και επωφελής δια την Εκκλησίαν, Παναγιώτατε, γενικώτερον, αλλά και δια την Θεολογικήν Σχολήν της Χάλκης ειδικώτερον.

Η δε ευτυχής συγκηρία της ολοκληρώσεως των μελετών δια την υλικοτεχνικήν προετοιμασίαν της επαναλειτουργίας της καθ’ ημάς Σχολής, θα αποτελέση μίαν εισέτι αφορμήν δια κοινήν προσπάθειαν και συστράτευσιν των Αρχόντων οφφικιάλων.

Εν τω πνεύματι τούτω της εν Χριστώ ελπίδος υποδεχομένη η μικρά ημών αδελφότης πάντας υμάς εις τους καθαγιασμένους τούτους χώρους της μοναστικής μαρτυρίας και της εκκλησιαστικής παιδείας, δέεται του θανάτω θάνατον πατήσαντος Κυρίου όπως χαρίζηται πάσιν έτη πολλά, επ’ αγαθώ των δύο πρεσβυγενών Πατριαρχείων και προς δόξαν του εν Τριάδι δοξαζομένου Θεού!

Ως ευ παρέστητε !

Χριστός Ανέστη !


______________

Διαβάστε περισσότερες εκκλησιαστικές ειδήσεις στο Amen.gr